In de middag kregen we eindelijk het verlossende telefoontje,… uw bod is geaccepteerd!
We waren op een handtekening na, de trotse eigenaren” in onze fantasie ” van een hotel in Carcassonne, Frankrijk.
Na een lange tijd zoeken en tegenslagen van geen vergunning op het pand, of geen cijfers omdat de eigenaren veel zwart deden, hadden we ditmaal een goed lopend bedrijf met vergunning en cijfers.
Op de terugweg naar onze aanstichters van ons avontuur in de Costa Blanca, en goede vrienden, Paul en Edwin, die eigenaar zijn van mijn droompand “Casa Fantastica” , hebben we toch nog even gebeld met onze investeerder en onze makelaar in Frankrijk.
Helaas was zij erachter gekomen dat we via een andere weg ook een bod hadden uitgebracht, rechtstreeks met de eigenaren, waar ze het niet helemaal mee eens was.
Er zat hier een klein verschil tussen van 100.000 euro, en wij hadden blijkbaar volgens de Franse wetgeving, en mijn onduidelijke krabbel op een stukje A4, geen poot om op te staan.
Wij konden wel dreigen met het annuleren van de aankoop, wat uiteindelijk niet bij een dreigement bleef, en terugrijdend over een stuk van 40 km, hadden we een pand aangeschaft en weer afgestoten.
Lisa was onmiddellijk weer achter haar laptop gekropen en kwam weer langs een pand, niet ver van de Jalon vallei, die al een tijdje knipoogde naar haar.
Voor de volgende dag was er al een afspraak gemaakt, en om dan toch wat vakantie tijd te doden, ben ik meegegaan.
Via een prachtige route kwamen we uiteindelijk aan in Beniali, of all places.
Een koude, grijze december dag, met niet eens een tachtig plusser op straat, moest mij motiveren om uit te stappen.
Toch nog even voor de duidelijkheid gevraagd aan Lisa of ik echt uit de auto moest komen, en of het niet beter was stiekem weer weg te rijden, maar Lisa hield vast aan de mondelinge afspraak die we hadden met de eigenaren.
De eigenaren hadden, hoe vriendelijk ook, niet erg hun best gedaan om hun pand verkoop klaar te hebben voor een bezichtiging.
We werden een donkere receptie ingeleid, waar een kleine lamp die bij elke aanraking verandert, de enige verlichting was. Een lamp waar ik tot heden nog steeds ruzie mee heb.
De jacuzzi was leeg en het zwembad afgedekt met een zeil, waardoor ik eigenlijk alweer na 20 min vergeten was dat er een Spa bij zat.
Ik merkte aan Lisa dat ze steeds verliefder werd op het pand, en zij wel potentie zag in teveel stenen, in een slaperig dorpje met 1 gesloten bar.
Ooit heb ik haar verliefd zien worden op mij, en zag zij potentie in onze relatie, dus ze heeft wel smaak.
Daar op afgaand, ben ik in de papieren gedoken en bleek het een goed lopend hotel te zijn.
Vergunning technisch zat het bijna goed in elkaar, en hebben de vorige eigenaren het uiteindelijk voor ons voor de toekomst goed geregeld.
Er was niks dat mij na 5 uur rond kijken nog kon tegenhouden, dus hebben we een bod uitgebracht op iets wat ik/wij precies niet wilde, met onze visie die we hadden.
Nu, wetend wat ik toen niet wist, hebben we absoluut de juiste keuze gemaakt.
Niet alleen omdat er een “Tabaco” in het dorp zit, maar vooral de rust, schoonheid en de lieve mensen in Beniali en Vall de Gallinera, doet je beseffen dat de kwaliteit van leven en werken hier de rust geeft die een gepensioneerde in Nederland probeert te vinden als hij 70 is geworden.
Comments